Sait Faik’e Mektuplar

Hikayelerinizle başka bir insan oldum. Keşke daha önceden sizi tanısaydım diye geçirdim içimden. Fakat bize bıraktıklarınız, anlatımınız ve kelimeleriniz öyle güzel dokundu ki yüreğimize. Farklı yaşlarımda tekrar tekrar okurum yazdıklarınızı, her defa farklı şeyler hissederim sanırım yaş aldıkça daha fazla anlamaya başlıyor insan. Edebiyatı hep sevmişimdir ve size yazmış olduğum ufak bir hikayemi armağan etmek isterim.

Uzun bir günün ardından yorgun adam penceresini açtı. Sessizdi bu gece gökyüzü. Yüzüne vuran tatlı bir soğuk vardı. Derin bir nefes aldı. Bazen hava böyle olurdu. Nefes almaya doyamıyordu. Yaşadığını hissediyordu. Gözlerini kapattı – pencereninin önünde oturuyordu. Düşüncelere daldı.. Tenine vuran bu küçük dokunuş onu geçmişe götürmüştü. Hatırladı. Bu yayla havası olmalıydı. Doğa ile seviştiği- böceklerin sesini dinlediği- balkonunu hatırladı. Kaç yıllar geçmişti. Çilekleri hatırladı. Çıktığı kiraz ağacını. Bir türlü yetiştiremediği elma ağaçlarını. Heyecanla indiği yokuşu özlemişti. O hep orada kalacaktı belki unutulacaktı. Fakat hissettirmeden başkalarına hikaye olmaya devam edecekti. Üşüdü adam. Kapattı hayallerini ve gerçek hayata doğru yelken açtı.

Sevgim ve Saygımla,
Batuhan

Ben önceden çok sağlam basardım yere.
Sonra biri geldi. Bıraktım kendimi öylece. O da tutmadı beni. Yine de ben ona tutundum. Ama yalnız olmuyormuş.
Elleri yoruluyormuş insanın uçurumun kenarında tek bir ince dala tutunurken.

Bugün bir randevu istiyorum Sait Faik Abasıyanık’tan. Uçurtma okuyalım söğüt ağacının altında yahut ceviz.

“Yalnızlık dünyayı doldurmuş. Sevmek, bir insanı sevmekle başlar her şey. Burada her şey bir insanı sevmekle bitiyor.”